“Ik denk niet dat ik ooit het punt zal bereiken waarop ik mezelf helemaal ken”
Redactie: Thijs Dely; Fotografie: Károly Effenberger
Luistert naar radiozenders uit verschillende landen. “De radio is mijn raam op de wereld. Ik luister naar Duitse, Franse en Nederlandse zenders om de cultuur, het denken en de geschiedenis beter te begrijpen. Elke dag zorg ik dat ik het nieuws gehoord heb. Zo weet ik op 2 minuten tijd wat er allemaal leeft. De actualiteit volg ik verder niet op de voet, maar ik sluit me ook niet af van de wereld.”
Ligt wakker van een dreigende oorlog. “De wereld wordt zo onvoorspelbaar. Overal dreigt er oorlog. Met de NAVO in Brussel zijn wij voor Rusland een interessant doelwit. Het houdt me heel erg bezig dat ik het einde van mijn leven onder een dergelijke dreiging moet spenderen. Ik had een goed leven: achteraf gezien was ik als kind misschien wel arm, maar dat merkte ik toen niet. Ik was tevreden met wat er was. Nu voelt het alsof er rond alles een schaduw hangt. Telkens ik ga slapen, denk ik daar aan. Ik word er verdrietig van. Misschien vlucht ik daarom in mijn boeken.”
Heeft geen vertrouwen in de digitale wereld. “Ik begrijp wel dat we tegenwoordig niet langer alles op papier kunnen bijhouden, maar ik weiger mee te gaan in het doorgeslagen digitale verhaal. Toen ik nog boekhouder was, had ik altijd meer vertrouwen in een fysieke, papieren aangifte dan in een digitale. Als ik de boeken indiende en men tekende af, wist ik zeker dat er geen boete zou komen voor laattijdigheid. Toen de digitale aangifte zijn intrede deed, had ik geen vertrouwen in het feit dat die correct zou aankomen bij de belastingdienst. De digitale wereld voelt voor mij als een vijand.”
Wenst dat hij nog zo lang mogelijk met zijn partner kan samenblijven. “Ik hoop dat echt, want voor de rest is mijn netwerk eigenlijk heel beperkt. Ik volg Duitse les en kom daar wel in contact met de andere leerlingen en er is mijn zus met wie ik een nauwe band probeer te behouden en wat verre nichten van mijn moeder in Nederland.”
“Boeken zie ik als vrienden die me iets te vertellen hebben”
Doet een poging om het heden te begrijpen aan de hand van het verleden. “De boekenkasten in ons huis puilen uit van de exemplaren over geschiedenis, architectuur, decoratie … Boeken zie ik als vrienden die me iets te vertellen hebben. Momenteel lees ik bijvoorbeeld een Duits boek over de Romeinse keizer Marcus Aurelius. Ik neem vaak notities bij het lezen, om daarna een aantal zaken te overdenken. Ik toets die ideeën dan af aan mijn eigen denken. Waarom maken bepaalde dingen me gelukkig en andere niet? Wat zijn mijn eigen drijfveren? Ik denk niet dat ik ooit het punt zal bereiken waarop ik mezelf helemaal ken.”
Is dankbaar voor zijn professionele loopbaan. “Ik heb mijn hele leven gewerkt als zelfstandig boekhouder, iets wat ik nooit gedaan zou hebben als dat niet het beroep van mijn vader was geweest. Ik heb zijn klanten overgenomen, heb met hun zaken meegeleefd, hun vertrouwen moeten verdienen en dat vertrouwen niet beschaamd. Door de erkentelijkheid van mijn klanten voor wat ik deed, ervaar ik nu nog steeds een sterk gevoel van zelfwaarde.”
Probeert om zo veel mogelijk verantwoord te leven. “In het leven heb je als mens bepaalde verplichtingen, onder meer dat je de natuurlijke voorraden niet uitput. Ik probeer dus zo veel mogelijk verantwoord te leven en enkel hetgeen van de natuur te gebruiken dat ik nodig heb. Ik ben niet gelovig: of er een opperwezen is, daar maak ik me helemaal niet druk in. Ik leef zoals ík denk dat het passend is om te leven, en als er dan na mijn dood iets of iemand zou zijn die het daar niet mee eens is, dan is dat hun zaak.”
Wie is Marius Wolfcarius (75)?
Portret van Marius Wolfcarius©Karoly Effenberger
- Marius woont in Gentbrugge
- Hij gebruikt geen digitale communicatiemiddelen