Interview met judoka Charline Van Snick

Redactie: Mattias Devriendt en Edwin Vercruysse; fotografie: Corentin Guezennec

Ik ben Charline en ik vertrek altijd vanuit het idee van krijgen en geven. Ik kreeg de kans om judoka te worden, wat wil ik nu teruggeven? Ik heb een mediastatus verworven, wat kan ik daardoor maatschappelijk betekenen? Ik heb zoveel geleerd, maar hoe kan ik vandaag anderen iets bijleren? In die diepgewortelde vragen zit voor mij de betekenis van het leven.

Tijdens de Olympische Spelen zouden we open moeten kunnen spreken over politieke en sociale problemen. Voor mij vormt dat een fundament van het Olympisch gedachtegoed. De Olympische Spelen waren oorspronkelijk bedoeld om een einde te maken aan geopolitieke conflicten en ons samen sportief te laten strijden. Maar het is verworden tot een propaganda-instrument voor de suprematie van staten met corruptieproblemen en deportatie van daklozen en andere ongewensten. Wij sporters hebben een rol te spelen in het bespreekbaar maken van racisme, de LGBTQ-samenleving, de strijd tegen seksisme of de vele conflicten wereldwijd. 

Ik ben een slachtoffer van huiselijk geweld. En daar hield ik posttraumatische stress aan over. Enorme pijnen, hyperwaakzaamheid, angst voor geluiden, slapeloosheid, niet tot aan de supermarkt geraken, een ontregelde spijsvertering. En toch heeft het ook goeie dingen voortgebracht. Het leven is als een wolk. Als het mistig is, moet je naar je voeten kijken en kleine stapjes zetten. Zo kijk ik nu anders naar liefde en is mijn relatie met mensen veranderd. Ik werk aan mijn zelfvertrouwen en aan mijn zelfwaarde. Die hangt niet meer af van hoe mijn overheersende en dwingende partner naar me keek, maar van de spiegel waardoor ik naar mezelf kijk.

Op een bepaald moment botst iedereen op zijn of haar mentale limieten. Een ontslag, een burn-out, overbelasting, verlies van een dierbare. En toch blijven we mentale problemen al te vaak onder de mat vegen, stigmatiseren en met ‘gevaarlijke mensen’ associëren. Kijk, wie zijn been breekt, gaat naar de orthopedist, dokter of chirurg. Wie kampt met mentale zorgen gaat ‘op gesprek’. De woorden psycholoog of psychiater nemen we liever niet in de mond.

“Wij sporters hebben een rol te spelen in het bespreekbaar maken van racisme, de LGBTQ-samenleving, de strijd tegen seksisme of de vele conflicten wereldwijd” 

Ik vind mezelf een krachtige vrouw. Maar daarachter schuilt een grote gevoeligheid. Die balans tussen kracht en kwetsbaarheid zie ik als iets positief. In de sport heerst nu eenmaal het idee dat je altijd sterk moet zijn, dat je moet winnen en dat je je emoties niet mag tonen. Daar ben ik het niet mee eens. We vechten niet tégen, maar samen mét onze emoties. Onze kwetsbaarheden moeten we aanvaarden.

Ik koop meer lokaal en duurzaam. Zo wil ik de overconsumptie van grondstoffen tegengaan. Want wat willen we? Doorzetten met onze ultra-liberale, kapitalistische wereld waarin we consumeren, consumeren, consumeren? Ja, er zijn zaken die we nu eenmaal moeten importeren, maar er zijn ook veel dingen die we al hebben. Laten we zoeken naar evenwichten. Mijn droom is echt dat er een wereldwijd bewustzijn komt om meer lokaal en duurzaam te leven. Daar wil ik me ook politiek voor engageren.  

Ik hou niet van het woord ‘spijt’. Ja, ik had graag minder geweld meegemaakt, zowel in mijn professioneel leven als in mijn privéleven. En ik had graag meer bescherming gehad. Maar ik kan de dingen opnieuw opbouwen en anders doen. Niets is in steen gebeiteld, zeker relaties niet. We zijn niet alleen en een andere wereld is mogelijk: dat moeten we beseffen en omarmen.

Wie is Charline Van Snick?

• Charline Van Snick (33) is judoka en won in 2012 brons op de Olympische Spelen.
• Ze heeft twee honden, Jerry en Tommy en woont in Luik, maar gaat graag op reis. Al doet ze dat niet met het vliegtuig.